ผลกระทบในระดับภูมิภาคของการสะสมกรดถูกบันทึกไว้เป็นครั้งแรกในบางส่วนของยุโรปตะวันตกและตะวันออกของอเมริกาเหนือในช่วงปลายทศวรรษ 1960 และต้นทศวรรษ 1970 เมื่อการเปลี่ยนแปลงทางเคมีของแม่น้ำและทะเลสาบ ซึ่งมักเกิดขึ้นในพื้นที่ห่างไกล เชื่อมโยงกับสุขภาพของสิ่งมีชีวิตในน้ำที่ลดลง เช่นปลาประจำถิ่น กั้ง หอย ปริมาณกรดที่สะสมมากขึ้นในพื้นที่อ่อนไหวทำให้ทะเลสาบและลำธารหลายหมื่นแห่งในยุโรปและอเมริกาเหนือมีสภาพเป็นกรดมากกว่าที่เคยเป็นมาในทศวรรษก่อนๆ พื้นที่ที่ไวต่อกรดคือพื้นที่ที่มีแนวโน้มที่จะทำให้เป็นกรดเนื่องจากดินในพื้นที่มีความสามารถในการบัฟเฟอร์ต่ำ หรือความสามารถในการทำให้กรดเป็นกลาง (ANC) ต่ำ นอกจากนี้ การทำให้เป็นกรดยังสามารถปลดปล่อยอะลูมิเนียมที่จับกับดิน น้ำกรด ซึ่งในรูปแบบที่ละลายได้อาจเป็นพิษต่อทั้งพืชและสัตว์ ความเข้มข้นสูงของอะลูมิเนียมที่ละลายน้ำที่ปล่อยออกมาจากดินมักจะไหลลงสู่ลำธารและทะเลสาบ เมื่อรวมกับความเป็นกรดที่เพิ่มขึ้นในสภาพแวดล้อมทางน้ำ อะลูมิเนียมสามารถทำลายเหงือกของปลาและทำให้การหายใจแย่ลง ในเขตภูเขา Adirondack ของรัฐนิวยอร์ก การวิจัยพบว่าจำนวนปลาลดลงจาก 5 ชนิดในทะเลสาบที่มีค่า pH 6.0 เป็น 7.0 เหลือเพียง 1 ชนิดในทะเลสาบที่มีค่า pH 4.0 ถึง 4.5 สิ่งมีชีวิตอื่นๆ ก็ได้รับผลกระทบในทางลบเช่นกัน ดังนั้นร่างกายที่เป็นกรดของน้ำจะสูญเสียความหลากหลายของพืชและสัตว์โดยรวม ผลกระทบเหล่านี้สามารถกระเพื่อมไปทั่วทั้งห่วงโซ่อาหาร