หากต้องการเปรียบเทียบอัตราการสูญพันธุ์ในปัจจุบันแบบอนุรักษ์นิยม สมมติว่าอัตราปกติคือสูญพันธุ์เพียงหนึ่งครั้งต่อล้านสปีชีส์ต่อปี นี่คือเกณฑ์มาตรฐาน—อัตราพื้นหลังที่ใคร ๆ ก็สามารถเปรียบเทียบอัตราสมัยใหม่ได้ ตัวอย่างเช่น จากตัวอย่างสิ่งมีชีวิต 10,000 สายพันธุ์ที่อธิบายไว้ (จำนวนนกในปัจจุบันโดยประมาณ) สิ่งแวดล้อม เราควรจะเห็นการสูญพันธุ์หนึ่งครั้งทุกๆ 100 ปี การเปรียบเทียบจำนวนนี้กับจำนวนการสูญพันธุ์ที่เกิดขึ้นจริงในศตวรรษที่ผ่านมาเป็นการวัดอัตราการสูญพันธุ์แบบสัมพัทธ์การประมาณอัตราการสูญพันธุ์เบื้องหลังที่อธิบายไว้ข้างต้นนั้นมาจากจำนวนสปีชีส์ที่มีอยู่มากมายและแพร่หลายซึ่งมีอิทธิพลเหนือบันทึกฟอสซิล ในทางตรงกันข้าม ดังที่บทความแสดงให้เห็นในภายหลัง สายพันธุ์ที่มีแนวโน้มจะสูญพันธุ์มากที่สุดในปัจจุบันนั้นหายากและมีอยู่ในท้องถิ่น ดังนั้น ข้อมูลฟอสซิลอาจประเมินอัตราการสูญพันธุ์เบื้องหลังต่ำเกินไป อย่างไรก็ตาม ที่สำคัญ การประมาณการเหล่านี้สามารถเสริมจากความรู้เรื่องอัตราการเก็งกำไร ซึ่งเป็นอัตราที่สปีชีส์ใหม่เกิดขึ้น - ของสปีชีส์เหล่านั้นซึ่งมักจะหายากและอยู่ในท้องถิ่น อัตราเหล่านี้ต้องไม่ต่ำกว่าอัตราการสูญพันธุ์มาก มิฉะนั้นจะไม่เหลือชนิดพันธุ์